બાળકની પ્રાર્થના

                                     બાળકની પ્રાર્થના

       એક નાનો બાળક રોજ શાળાએ જતી વખતે રસ્તામાં આવતા એક મંદિરમાં દર્શન કરવા માટે જતો. ભગવાનની મૂર્તિ સામે બે હાથ જોડીને ઊભો રહેતો. આંખો બંધ કરીને એ પ્રાર્થનામાં એવો તો મશગૂલ થઇ જતો કે મંદિરમાં દર્શનાર્થે આવતા ભક્તો ભગવાનને બદલે આ બાળકને જોયા કરતા.

     મંદિરના પૂજારી પણ આ બાળકની રાહ જોઈને બેઠા હોય. ઘણા તો એવી પણ વાતો કરતાં કે આ બાળક સાક્ષાત હનુમાનજી છે, કેટલા ભાવથી ભગવાનના દર્શન કરે છે. આંખો બંધ કરીને ઊભેલા બાળકના માત્ર હોઠ ફફડતા હોય. થોડી મીનીટો સુધી બસ એમ જ કંઇક બોલ્યા કરે. બધાને એ વાતનું આશ્ચર્ય હતું કે આ નાનો બાળક ભગવાનને શું પ્રાર્થના કરતો હશે.!

     એક દિવસ બધા ભક્તોએ ભેગા થઈને પૂજારીને વિનંતી કરી કે આ છોકરાને આપણે પૂછીએ કે એ ભગવાનને શું પ્રાર્થના કરે છે? પૂજારીએ પણ આ જાણવું જ હતું એટલે બધા પેલા બાળકની રાહ જોવા લાગ્યા. બાળક આવ્યો. બૂટ ઉતારીને મંદિરમાં પ્રવેશ્યો. દફતર ખભા પર જ હતું ને બે હાથ જોડીને પ્રાર્થના ચાલુ કરી. પ્રાર્થના પૂરી કરીને એ બહાર નીકળ્યો એટલે બધા લોકોએ એને ઘેરી લીધો.

       પૂજારીએ પૂછ્યું, “ સાચું કહેજો, આપ કોણ છો અને રોજ શું પ્રાર્થના કરો છો?”

      પેલા બાળકે કહ્યું, “અરે, પૂજારીજી ! મને ના ઓળખ્યો. હું તો બાજુની ચાલીમાં રહેતા ઈશ્વરભાઈનો માનવ છું અને મને પ્રાર્થનામાં કંઇ જ ખબર પડતી નથી. ભગવાનને શું કહેવાય અને શું ન કહેવાય એ કંઇ જ સમજાતું નથી. હું તો ભગવાન સામે ઊભો રહીને આંખ બંધ કરીને ૫ વખત એબીસીડી બોલી જાઉં છું. ભગવાને એમાંથી જે શબ્દો જોઈતા હોય એ લઇ લે અને જેવી પ્રાર્થના બનાવવી હોય એવી બનાવી લે.”

       પ્રાર્થનાને શબ્દોની કોઈ જરૂર હોતી નથી, શબ્દોમાં તો મોટા ભાગે માંગણીઓ જ હોય છે.